Door E. 13 januari 2010 ©
Het verbod is ingesteld, omdat er op het eiland geen ziekenhuis aanwezig is. Mochten er bij een thuisbevalling complicaties optreden, dan duurt de reis naar een ziekenhuis te lang. Schipper probeert hiermee babysterfte tegen te gaan, hetgeen op zich een mooi streven is, maar waar blijft dan het recht van de vrouw om thuis te mogen bevallen? Nog geen twee maanden geleden heeft het Europees Hof geoordeeld over de thuisbevalling van een Hongaarse vrouw. Dit was haar bij wet niet toegestaan. De uitspreek van het Europees Hof komt erop neer dat zwangere vrouwen zelf mogen bepalen of ze thuis willen bevallen of niet. De overheid heeft dan de verplichting om zorg te dragen voor adequate hulpverlening.
Hoe komt minister Edith Schipper zo kort na die uitspraak dan toch op het idee om een verbod hier in Nederland wel toe te passen? Voor oudere vrouwen, vrouwen met zwangerschapsdiabetes of -vergiftiging et cetera is dat natuurlijk een ander verhaal. Die moeten naar het ziekenhuis. Soms is er helaas geen keuze. Maar voor jonge gezonde vrouwen is dat toch een ander verhaal. Uitsluitend vanwege het feit dat het ziekenhuis op gepaste afstand van het eiland is gelegen, wordt de keuze voor deze vrouwen ontnomen.
Naast het recht op thuisbevalling is er ook nog de kwestie van de geboorteplaats. Er zijn mensen die dat niets uitmaakt (als het maar gezond is...), maar er zijn evenzoveel mensen bij wie het wel degelijk (ook) ter zake doet waar het kind geboren wordt. En ik hoor bij die laatste groep mensen. Ik vind het wel belangrijk dat er Rotterdam in het paspoort van mijn zoon of dochter komt te staan (dat zal geen probleem zijn). Terschelling zal als het aan Schippers ligt uit de paspoorten verdwijnen. En er zijn Terschellingers die dat zeer vervelend vinden. De geboren Terschellinger is vanaf nu immers een uitstervend ras. En er doen volgens een Terschellingse kraamverzorgster al verhalen de rondte dat toekomstige moeders opzettelijk laat aan de bel gaan trekken, om toch een geboren eilander te kunnen verwekken. En dan bereikt Schippers met die nieuwe maatregel juist het tegenovergestelde effect.
Een goed voorbeeld is de gemeente Vlaardingen. Nadat een Vlaardings ziekenhuis met een Schiedams ziekenhuis was samengegaan verrees er in 2008 uiteindelijk een gloednieuw en groot ziekenhuis in de buurgemeente Schiedam. Het ziekenhuis staat weliswaar op de rand van Vlaardingen, maar Vlaardingen is sindsdien wel een ziekenhuisloze gemeente. In een jaar tijd werden er in de gemeente Vlaardingen slechts 114 kinderen geboren (thuisbevallingen, want daar is het wel toegestaan) tegen 662 jonge Vlaardingers die het levenslicht in het Schiedamse ziekenhuis zagen en daarom van geboorte dus ook Schiedammers zijn. En daar waren niet alle Vlaardingse ouders van gediend.
De Vlaardingse PvdA wilde daarom twee kraamkamers van het Schiedamse ziekenhuis tot Vlaardings grondgebied verklaren; een zogenoemde kraamenclave. Kinderen die daar geboren worden zouden dan toch de geboorteplaats ‘Vlaardingen' in hun paspoort kunnen laten noteren, ook al komen ze ter wereld in Schiedam. Het ziekenhuis wilde daaraan wel haar medewerking verlenen, maar daar werd door burgemeester mevrouw Verver-Aartsen van Schiedam een stokje voor gestoken.
Hoezeer ik de keuze van mevrouw Schipper kan begrijpen, moet het toch eens een keertje afgelopen zijn met die eeuwige betutteling en bemoeizucht van onze overheid. Laat de keuze (en de verantwoording) aan de zwangere vrouw. Zij is immers oud en wijs genoeg.
E.
