Tip aan een prostituee

Tip aan een prostituee
Door E. 30 september 2010 ©

Ik ben net een uurtje terug van vakantie en lees in de krant gelijk de volgende kop. Man slaat prostituee met naaldhak. Fijn zo'n lief klein berichtje. Wat een leuke kop en wat zou de achtergrond zijn? Ik leer in een nieuwsbericht van vijf zinnen weer heel erg veel bij. Zo is de bewuste prostituee al 25 lentes jong en vond het voorval plaats in de rosse buurt van Leeuwarden. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat Leeuwarden een hoerenbuurt(je?) heeft en dat de naam van die buurt de Weaze draagt. Er vindt hier voornamelijk raamprostitutie plaats. Van mij dus geen column over de vakantie, maar over prostitutie en naaldhakken.

De vrouw in kwestie zou meerdere malen met een naaldhak op haar hoofd zijn geslagen door een mannelijke gelukszoeker. De vrouw heeft aangifte gedaan van mishandeling. Zij zou door de man zijn geslagen omdat hij niet tevreden was over de vrijpartij. Alle waar voor zijn geld natuurlijk. Ik wil dan wel eens weten wat de man moest betalen. Van een wip van bijvoorbeeld 25 euro kan je minder verwachten dan van een 100-euro-wip. Het wordt helaas niet vermeld.

Als ik over een bepaalde dienst niet tevreden ben, dan laat ik het nog wel eens over mijn kant gaan. Als de bakker mij stiekem een brood van gisteren verkoopt, dan proef ik dat meteen. Ik zal echter niet snel teruggaan om mijn ongenoegen kenbaar te maken. Dus ook ik laat mij in zo'n geval naaien terwijl ik het niet lekker vond. Ik zal er echter niet aan denken om de bakker met zijn bakkersmuts om de oren te slaan. Jammer eigenlijk. Een primitieve woede-uitbarsting met minimale fysieke gevolgen heeft namelijk wel wat. Tot op een bepaald punt kan ik de met-naaldhak-hoerenslaande-hoerenloper wel begrijpen.

Het bericht vermeldt niet van wie de naaldhak was. Kwam de man op naaldhakken binnenlopen? Was de hoer wellicht eigenaar van de naaldhak? Ik denk het laatste, maar waarom dan? Het lijkt mij lastig neuken met naaldhakken aan. En misschien schuilt daarin juist het probleem; de naaldhakdragende raamprostituee. Je moet het jezelf wel makkelijk maken natuurlijk. Misschien heeft de klant daar wat van gezegd. De prostituee is dan namelijk minder wendbaar en de naaldhak kan lelijke verwondingen aan de nakende klant veroorzaken. En waarschijnlijk is de man met de naaldhak per ongeluk in zijn zakie geprikt. Tja, dan trek je die naaldhakken wel eventjes van die vrouwvoeten af. Er kan dan wat onenigheid ontstaan. Maar - beste prostituee - de klant is koning.

Terwijl ik dit stukje tik voor al jullie FOK!-lezers doe ik dat ook niet met vingerhoedjes om de vingertoppen. Natuurlijk niet! Ik maak het mezelf wel wat makkelijker. Zo forceer ik ook nooit mijn voordeur om binnen te komen. Waarom niet? Ik maak het mezelf gemakkelijk door de sleutel te pakken. Een eitje bakken op een muismat, waarom zou je? Ik maak gewoon gebruik van de koekenpan.

De prostituee in kwestie is 25 jaar en daarom niet onervaren denk ik. Zij had beter moeten weten. Weg met die naaldhakken. Iedereen wil goed zijn in zijn of haar werk. En dus ook de prostituee. Daarom mijn tip aan alle prostituees van Nederland: tijdens het neuken geen naaldhakken aan. Mochten eventuele jonge lezeressen het vak van prostituee overwegen, dan kan deze tip een ladder naar de top van de prostitutiewereld betekenen. Graag gedaan.


E.

Hatemail, ik hou ervan

Hatemail, ik hou ervan
Door E. 18 september 2010 ©

Sinds ik columns schrijf voor FOK! wordt mijn eigen website ook vaker bezocht. Of het een met het ander te maken heeft weet ik niet. Op mijn eigen site, waar de FOK!-columns eveneens worden gepubliceerd staat een e-mailadres waar ik te bereiken ben. En nee, dit is geen reclame voor mijn eigen site, slechts de inleiding van mijn column die gaat over het fenomeen hatemail.

Naar aanleiding van mijn columns op FOK! zou het zo kunnen zijn dat sommige individuen van bepaalde doelgroepen zich eventueel gekwetst zouden kunnen voelen. Ik heb namelijk geschreven over ambtenaren, kontreinigers, vaders, dieren, CDA'ers, gelovigen in alle soorten en maten, dronkenlappen en scheidsrechters. De afgelopen week heb ik mijn allereerste hatemails binnengekregen. Een klein beetje gevoel van trots wil ik niet verhullen. De e-mailberichten komen van normale leveranciers (@live, @hotmail @ cetera) maar de rest is niet te ontcijferen (zogenaamde spookaccounts). Waarschijnlijk aangemaakt uitsluitend met het doel om hatemail te kunnen versturen. En anoniem natuurlijk. Dat is namelijk het allerbelangrijkste, anoniem proberen te kwetsen. Lekker makkelijk.

De drie hatemails hadden allen betrekking op dezelfde column. Het waren geen moslims die zich beledigd voelden. Eigenlijk helemaal geen gelovigen. Het waren geen CDA-stemmers, drankverslaafden of ambtenaren. De hatemails waren ook niet afkomstig van stomapatiënten die zich beledigd voelden naar aanleiding van mijn column over de verschillende manieren waarop de bilpartij kan worden afgeveegd. Nee, de mails zijn geschreven naar aanleiding van de column over scheidsrechter Rob Hos (en scheidsrechters in het algemeen). Een beetje vreemd; de column is op FOK! weliswaar goed gelezen, maar het leverde geen enkele reactie op. Dit deed mij eigenlijk vermoeden dat velen de column niet interessant genoeg vonden. Althans, niet genoeg om op te reageren.

De hatemails laten zich als volgt omschrijven. Een van de schrijvers meent uit de column te kunnen destilleren dat mijn moeder (zij is 57) het beroep van hoer uitoefent. Hoe de beste man aan deze wijsheid komt weet ik niet. Waarschijnlijk heeft hij na flinke betaling tegen de droge pruim van een zeer oude dame aan liggen beuken die toevallig mijn mening deelt. Misschien is de hoer in kwestie wel een Fok!-ker en had ze de column gelezen. Ik kan hem echter verzekeren dat deze dame van lichte zeden niet mijn moeder is geweest. Het vak van prostituee is namelijk nimmer door mijn moeder uitgeoefend.

Uit een andere e-mail blijkt eveneens dat de lezer mij niet goed kent. Ik word namelijk aangesproken met "Vuile kankerleier". Ik douche niet iedere dag, maar ik durf met de schrijver van de e-mail best de discussie aan te gaan dat ik niet als vuil door het leven ga. En ik prijs mij gelukkig dat ik niet lei aan kanker. De verzender sluit af met de mededeling dat ik het EQ heb van een pinda. Tja... Het EQ bestaat wel, maar ik heb niet het idee dat de persoon in kwestie hierop doelt.

En dan de laatste. Iets over dat ik mag branden in hel (toch nog een gelovige) en waar ik het lef vandaan haal om zo respectloos over scheidsrechters te schrijven. Voor de goede orde, ik respecteer KNVB-scheidsrechters wel, maar ben over het niveau ervan niet te spreken. Ik opteer zelfs voor meer clubscheidsrechters. Tenslotte heb ik in een andere column reeds uit de doeken gedaan dat ik niet geloof. Niet in de hemel en ook niet in de hel. Maar in de visie van de schrijver bestaat de hel dus wel. Gezien de inhoud van het mailtje zal de beste man zelf ook de hemel niet bereiken. In zijn visie zullen we elkaar dus nog tegenkomen.

Aan één groep wil ik wel mijn excuses aanbieden. Dat is de groep die tot op heden alle van mijn hand verschenen columns als beledigend ervaren heeft. Sorry, Koranlezende CDA-ambtenaar. Jij varkensliefhebbende stomapatiënt die in het weekend de scheidsrechtersfluit hanteert alvorens jij je in de kroeg overmatig laat volgieten en daardoor vergeet dat je thuis nog een zoon van vier hebt rondlopen. Mea maxima culpa.


E.

Broek omlaag!

Broek omlaag!
Door E. 10 september 2010 ©

Het was in eerste instantie slechts een klein berichtje. "Moet en kan ik daar wel over schrijven?" dacht ik. Het volgende is gebeurd: het broekje van de Vlaardingse KNVB-scheidsrechter Rob Hos (zie foto) is vorige week tijdens de wedstrijd Steeds Hooger – Aeolus tot tweemaal toe naar beneden getrokken (“tot aan de enkels!” aldus de bewuste arbiter). De heer Hos wilde geen gefrunnik aan zijn lichaam en voelde zich genoodzaakt de wedstrijd te staken. Tja, voetbalhumor… Het spreekt niet iedereen aan.

Het begon met een klein berichtje op teletekst van TV Rijnmond, waarna het bericht werd opgepikt door de landelijke dagbladen in binnen- en zèlfs buitenland. Nu ben ik zelf coach van een voetbalelftal (een vriendenteam op laag niveau), dus uit ervaring weet ik dat KNVB-scheidsrechters een volk apart is. Toen volgde de uitzending op donderdagavond van de MaDiWoDoVrijdagShow met Paul de Leeuw. Rob Hos werd daar door Paul de Leeuw en Erben Wennemars geïnterviewd en liet zich – op z’n zachtst gezegd – flink in de maling nemen.

Nu is ons elftal vorig jaar kampioen geworden en zijn we een klasse hoger gaan spelen. We spelen nu op het niveau dat we elke wedstrijd een KNVB-scheidsrechter toegewezen krijgen. Geen clubscheidsrechters meer. We zijn nu enkele wedstrijden onderweg en o wat jammer… Ik hunker terug naar de clubscheidsrechter. Gewoon een kerel van de club die zelf nog voetbalt en met zichtbare tegenzin de wedstrijd fluit. Hij fluit omdat hij vindt dat het moet. Als hij niet fluit, fluit er niemand en als er niemand fluit wordt er niet gevoetbald. Hulde aan de clubscheidsrechters!

Op ons niveau kunnen we geen scheidsrechters van een al te hoog niveau verwachten. Maar – o mijn god – wat zijn de scheidsrechters die wij tot nu toe hebben gehad allememachies slecht. Thuis de broek niet aan, geldt toch echt wel voor al deze scheidsrechters. Mensen die het spelletje niet lezen, maar uitsluitend fluiten om anderhalf uur per week eindelijk eens een beetje macht te kunnen uitoefenen. Een speler die Tita Tovenaar roept kan bij Rob Hos al op een kaart rekenen.

Rob Hos is een sullige man die thuis dus niets te vertellen heeft en zich bij Paul de Leeuw graag voor lul laat zetten, want dan staat hij in de spotlights. Net zoals in het veld, waar de wedstrijd om de scheidsrechter moet draaien en niet om het spelletje. Nu wil ik Rob Hos op deze plaats niet (alleen) affikken, want er lopen elke zaterdag en zondag duizenden Rob Hossen rond op de voetbalvelden. En als de Rob Hossen van de KNVB niet fluiten dan staat er vast wel weer zo’n leuke clubscheidsrechter op. Een kerel met rode bloeddoorlopen ogen van het overmatige alcoholgebruik van de avond ervoor. Een man die met frisse tegenzin in een lange trainingsbroek de wedstrijd probeert te leiden en daarna gewoon even een biertje meedrinkt.

Paul de Leeuw riep tijdens zijn show op om dit weekend filmpjes te maken van (KNVB-)scheidsrechters wiens broekjes naar beneden worden getrokken. De leukste inzending krijgt € 300,00. Als coach en KNVB-lid steun ik dit plan natúúrlijk niet (ga stiekem naar http://www.madiwodo.nl/ om het filmpje te uploaden, ik kan niet wachten en zal dit weekend zelf ook mijn stinkende best doen).

Al te goed gaat het dit seizoen nog niet, maar mochten we degraderen, dan drink ik volgend seizoen na de wedstrijd gewoon een lekkere pils met de clubscheidsrechter die ons waar dan ook gefloten heeft.


E.

Spannende televisie: de CDA-deur

Spannende televisie: de CDA-deur
Door E. 1 september 2010 ©

De deur van het CDA. Kijken, loeren en maar blijven staren naar die deur. Televisie is zelden zo spannend geweest als gisterenavond. Op alle zenders was de deur wel even te zien. Programma's zouden onderbroken worden indien de deur zich zou openen.

Journalisten als aasgieren wachtend in de hal, hopend op die ene quote, die door alle camera's geregistreerd worden. Wat bezielt ons toch? Wat fascineert ons aan die deur. Het is de spanning. Zelf heb ik weinig tot niets met het CDA en die (in)formatie kan mij zo langzamerhand ook wel gestolen worden, maar zelfs ik kon mijn ogen niet van die deur afhouden. De spannendste televisie in jaren. John de Mol had mogen wensen zulke televisie ooit te hebben uitgevonden.

Staren naar de deur, het doet iets met je. Je begint de deur te bestuderen - de deur wordt als het ware een onderdeel van je. Jij en de deur worden één. Het is een zeer mooie deur. Fout! Het zijn namelijk twee deuren. Overal om mij heen lees ik teksten over de deur van het CDA. Ze zitten er allemaal naast. Het is namelijk een tweetal - het zijn duodeuren. Wij gewone mensen hebben niet zulke deuren. Het zijn mooie deuren. Deuren die je vind in statige landhuizen. En mooi bewerkt door de timmerman annex houtbewerker. Het vakmanschap straalt er vanaf. Een van de deuren is fijntjes afgewerkt met een kleine, doch handzame - ik gok koperen - deurklink van het type draaibaar. Geen normale klink maar een duurdere klink met een iets ingewikkelder mechanisme. Past goed bij die deuren. Een goedkopere nieuwere aluminium standaardklink staat natuurlijk niet bij die statige CDA-deuren.

Als er dan beweging komt in de draaiklink, stijgt bij mij de spanning en adrenaline naar ongekende hoogte. Helaas, geen nieuws te melden. In eerste instantie reageer ik dan iets teleurgesteld, maar aan de andere kant betekent dit weer enkele uurtjes deurenkijken. Die mooie deuren moeten wel van hardhout zijn. Meranti of merbau? Nee mahonie; ongeschilderd natuurlijk. Gewoon zeer goed in de olie gezet, waardoor het hout zijn natuurlijke kleur en glans blijft behouden. Schitterende deuren; deuren die ik thuis ook graag zou willen hebben. Maar zulke deuren worden denk ik niet meer gemaakt. De hedendaagse timmerman kan dit niet fabriceren, in ieder geval niet voor de prijs die ik ervoor over heb.

Ik hoopte stiekem dat het CDA een eeuwigdurende bijeenkomst zou houden. Helaas is het CDA inmiddels weer overgegaan tot achterkamertjespolitiek. Gelukkig heb ik altijd nog teletekst. Niets is spannender dan de vaderlandse voetbalcompetitie op zondagmiddag via teletekst te volgen. Geen radio, televisiegeluid uit en maar staren naar de tussenstanden, in de hoop dat er op een gegeven moment door mijn club wordt gescoord en de nul naar een één verspringt. Teletekststaren, spannender kan niet. Althans, bijna niet...

 
E.