'Gretta Duisenberg is een antisemiet'
Door E. 30 november 2010 ©
Afgelopen maandag heeft Neerlands bekendste Palestinaliefhebber aangifte gedaan tegen Rutger Castricum van het tv-programma PowNews. Een maand geleden heeft ze dat ook gedaan tegen Elsevier en Afshin Ellian, columnist aldaar. De aangiftes zijn gedaan omdat ze wordt uitgemaakt voor een antisemiet.
‘Gretta Duisenberg is absoluut geen antisemiet en het moet nu afgelopen zijn met de persoonlijke aanvallen. Iedereen die haar in de media nog een keer en public voor antisemiet uitmaakt, krijgt een strafaangifte aan zijn broek,' aldus Ab Gietelink van Stop de Bezetting (de actiegroep tegen de joodse bezetting waar Gretta voorzitter van is). Ik ga hier dus niet schrijven dat zij een antisemiet is.
Wat is een antisemiet? ‘An•ti•se•miet, de; m, v -en vijand van de Joden', kort gezegd dus een jodenhater. Ik ga ook niet schrijven dat Gretta een jodenhater is, anders had ik net zo goed kunnen schrijven dat ze een antisemiet is. Ik laat het aan jullie lezers zelf over om een mening over haar te vormen. Ik zal slechts enkele feiten beschrijven.
Zo heeft ze gezegd dat het ‘de puissant rijke Joden in Amerika zijn die Israël in stand houden, waardoor ze in Israël de Palestijnen kunnen onderdrukken,' aldus Gretta in 2002 tegen een van haar buren. Gretta heeft eveneens in 2002 een handtekeningenactie gehouden om bezetting van de Palestijnse gebieden tegen te gaan. Op de vraag hoeveel handtekeningen zij hoopte binnen te halen, antwoordde zij lachend: ‘Even kijken. Zes miljoen.' Volgens Gretta was dit geen smakeloze toespeling op het aantal Joden dat de Holocaust niet heeft overleefd. Bij het getal van zes miljoen dacht zij niet automatisch aan de Holocaust...
Ze wilde in 2003 met medestanders als menselijk schild dienen om Yasser Arafat te beschermen. ‘Israëli's liegen altijd. Dat zie je aan die koppen. Schoften zijn het,‘ aldus Gretta in de Nieuwe Revu in 2006. Deze uitspraak werd later door Gretta ontkend. De leider van Hamas wordt door haar voorts bijzonder aardig gevonden. Hamas, u weet wel, die terroristische beweging die streeft naar bevrijding van Palestina en de volledige vernietiging van Israël. Gretta onderhoudt fijne vriendschappen met de mannen van Hamas.
Ze gaat maar door met haar constante gedram over de zogenaamde joodse lobby die in Nederland en de Verenigde Staten zo sterk aanwezig zou zijn. Begin 2010 heeft ze nog een interview gegeven aan journaliste Pauline Weseman van www.nieuwwij.nl en daarin zegt ze: ‘Ik vind antisemiet bijna een eretitel worden. Je ziet dat mensen graag een vooroordeel en oordeel hebben, zonder mij te kennen, maar op grond van wat er in de krant staat. Het is voor mij zo essentieel te zeggen wat je wilt, want niemand durft dat.'
Gretta Duisenberg, in 1942 tijdens de oorlog geboren als Greetje Nieuwenhuizen, vindt het dus essentieel te zeggen wat je wilt (omdat niemand dat zou durven). Maar als iemand anders wil zeggen dat ze een antisemiet is, dan is dat natuurlijk helemaal niet zo essentieel meer. Op de site van Stop de Bezetting valt te lezen dat de recente criminalisering van mevrouw Duisenberg onterecht is en dient als bliksemafleider voor de Israëlische bezetting. Ik kan haar echter verzekeren dat deze column niet als bliksemafleider geschreven is. Dat er kritiek is op het beleid van de Israëliërs kan ik begrijpen, maar dat is niet de vraag die hier aan de orde is.
Beste Gretta, ik wil je verzoeken geen aangifte meer te doen tegen columnisten en journalisten die jou een antisemiet vinden. Om met jouw woorden te spreken: ‘Het is voor mij essentieel te zeggen wat je wilt.' Aan de andere kant wil ik de pro-Israëliers verzoeken ook tegen Gretta geen aangifte meer te doen. Laat Gretta de antisemiet zijn die jullie denken dat ze is. Waarom een strafproces tegen haar aanspannen? Ik ben een man en ik heb geen juridisch bewijs nodig om dat zeker te weten. Zo werkt het toch ook met Gretta?
Is Gretta een antisemiet? Zegt u het maar, beste lezer. Uitgaande van de bovenstaande definitie zeg ik van wel, maar voor de zekerheid schrijf ik dat niet.
E.
dinsdag 30 november 2010
donderdag 18 november 2010
Misbruik vrouwelijk toiletbezoek: de oplossing
Misbruik vrouwelijk toiletbezoek: de oplossing
Door E. 18 november 2010 ©
Een bedrijf in Noorwegen heeft onlangs alle vrouwelijke werknemers verplicht om een rode armband te dragen tijdens hun menstruatie. De werkgever stelde deze regel in om te zien of personeel een geldige reden heeft om vaker naar het toilet te gaan.
Opmerkelijk nieuws? Wellicht opmerkelijk, maar natuurlijk ook zeer logisch. Eindelijk een werkgever in een West-Europees land die nu eens paal en perk stelt aan dat veelvuldige vrouwelijke toiletbezoek. Vrouwen zijn van nature al van die verschrikkelijke zeikwijven. En dat laatste bedoel ik natuurlijk figuurlijk...
Uit onderzoek bij 910 Nederlandse vrouwen verricht door vrouwonline.nl blijkt dat het toiletbezoek vaak gepaard gaat met schaamte. Zo krijgen ze het schaamrood op de kaken wanneer ze ongewild lawaai produceren tijdens een bezoek. Op de tweede plaats komt een grote boodschap die niet meteen wil doorspoelen. Ook iemand die in je hokje komt doordat je de deur vergat op slot te doen, zorgt voor schaamte. Waarom gaan vrouwen dan in godsnaam zo verschrikkelijk vaak naar het toilet? Ik weet het: er wordt namelijk heel vaak geroddeld op het toilet - het liefst over vrouwelijke collega's (ieder haar hobby). Dit gaat overigens eveneens gepaard met schaamte, als blijkt dat die beroddelde in een van de wc-hokjes zit.
Maar het toiletbezoek staat voor de dames vooral ook garant voor rust (zo blijkt uit onderzoek). De broodnodige rust. Omdat er al bijna drie kwartier is gewerkt moet de vrouw even tot zichzelf komen. Nee, nee, plassen en poepen op de wc is bijna een taboe. De moderne vrouw heeft andere bezigheden op het toilet: lezen, puzzelen, nadenken, sms'en en muziek luisteren. Nadat de dame in kwestie een kwartier lang op het toilet haar hele telefoonbezoek met een berichtje heeft verblijd, gaat dit op de werkvloer - oeps ik heb m'n iPod nog in m'n oren - nog eens een kwartier door. Na een half uur staat het volgende bezoek op stapel en wordt stiekem de Story of Privé naar binnen gesmokkeld om de laatste nieuwtjes over Jan Smit en de bruiloft van prins William te verslinden. En altijd stilletjes. Je draait je om en... weg vrouwelijke collega. Daar waar wij mannen ons toiletbezoek over het algemeen aankondigen - onderling zelfs met het geluid van een tamtam ('IK GA EFFE PISSEN') - zijn de vrouwen altijd ineens verdwenen. Poef... alsof ze zijn opgelost.
Inderdaad dus een goed plan die vrouwsarmbanden. Een rode armband als ze ongesteld zijn - dit vind ik op zich een redelijk plausibel excuus om het toilet te gaan bezoeken. Blauw als ze op het toilet van plan zijn te sms'en, groen als ze willen puzzelen, roze als er een damesblad mee het hokje ingaat en zwart als er geroddeld gaat worden. Misschien wordt het toch wat te ingewikkeld, al die verschillende kleuren.
Een betere optie is wellicht om de dames geen armbanden te laten dragen, maar bijvoorbeeld - en ik zeg maar wat - permanent een soort van gele ster op de borst te laten dragen, die ze er eventueel zelf op moeten naaien (scheelt in de kosten). Plassen - en ik bedoel echt uitsluitend de noodzakelijke behoefte doen - met een open deur, onder toezicht van een manke kerel in een lange leren regenjas...
E.
donderdag 11 november 2010
De Nederlander heeft het te druk (ammehoela!)
De Nederlander heeft het te druk (ammehoela!)
Door E. 11 november 2010 ©
Inderdaad u leest het goed! 60% van de vrouwen en 52% van de mannen heeft het té druk. Is dat echt waar? Tja, het is onderzocht door het Sociaal en Cultureel Planbureau, dus het zal wel waar zijn. Dat houdt in dat u - geachte lezer - het óf wel óf niet té druk heeft. Minstens een op de twee voelt dat dus. En het gaat hier niet om zomaar druk, maar om té druk. Té druk waarvoor? Té druk om deze column te lezen, of té druk om je zieke nichtje te bezoeken? Wellicht té druk met bankliggen.
Minimaal eenmaal per week kunt u in de diverse bladen onderzoeken lezen waarin staat wat u vindt of niet vindt. Zo ook in dit onderzoek. Ik doe nooit mee aan dit soort onderzoeken. Ik word ook nooit gevraagd en al zou ik gevraagd worden, dan doe ik er niet aan mee (té druk?, nee gewoon geen zin). Maar de kop van een dergelijk bericht gaat meestal over De Nederlander - en daar ben ik er een van - die het in dit geval dus té druk heeft. Dat is helemaal niet waar, want ik durf niet té zeggen dat ik het té druk heb, maar zo staat het nooit in de koppen. Meer dan de helft van de onderzochten heeft het té druk. Maar 100% van de deelnemers had het dus niet zó druk, dat ze het onderzoek moesten laten schieten...
Druk is hoe je het zelf ervaart. Druk - en zeker té druk - bekt lekker weg als een foute vriend vraagt of je komt helpen met schilderen: ‘Nee sorry, té druk.' Of als je schoonmoeder je op zondagochtend op de koffie vraagt: ‘Nee sorry, té druk.' Als je zegt dat je het druk hebt, dan valt het wel mee, want iedereen heeft het tegenwoordig druk. Maar té druk. Daar gaat 't om. Té dekt de lading.
Vraag maar eens aan een vriend hoe het gaat op zijn werk. 99 van de 100 mensen zullen zeggen dat ze het druk hebben. Probeer maar eens. ‘Hoe is 't op het werk?'
‘Druk, druk, druk.'
Maar nu heeft De Nederlander het zelfs té druk.
O, o, o wat hebben we het met z'n allen toch lekker té druk. Zijn we niet gewoon allemaal een beetje aan het liegbeesten... We hebben met z'n allen toch gewoon geen zin om de kater op zondagochtend bij schoonmama met té slappe koffie weg te spoelen, omdat we het zaterdagavond weer eens té gek hebben gemaakt. Zeg het dan gewoon. Zeg: ‘Nee, ik heb er gewoon geen zin in.' Op den duur wordt dat meer gewaardeerd dan: ‘Nee, té druk.' Zelf vind ik het nu eenmaal fijn om eens een dagje(s) op de bank door te brengen. Of om op een zondagochtend in té strakke spandexkleding met m'n zware (sorry, té zware) lichaam mezelf op een racefiets te hijsen en met een rotgang (lees: slakkengang) mezelf af te matten. Ik zeg dat dus ook.
Ik heb het nooit té druk. Ik heb over het algemeen gewoon zin om té doen waar ík zin in heb. Als ik goed nadenk, ken ik vrijwel niemand die het té druk heeft. Je doet wellicht niet alles dat anderen van je zouden willen, maar om dan te zeggen dat je het té druk hebt... Klinkklare onzin! Als je na de voetbalwedstrijd op zaterdagochtend met de voetbalmaten vijf liter pils de man wil wegtanken, dan is dat een keuze. In plaats daarvan kan je ook gezellig met je vriendin naar de stad gaan om te winkelen. Het is een keuze. Jij hebt geen zin om naar de stad te gaan, dus heb je het té druk op de voetbal.
Een vage kennis met een pasgeboren baby. Ga je langs? Of ga je niet langs? Als excuses kun je altijd gebruiken dat je geen tijd had, omdat je té druk was. Was je inderdaad té druk? Of had je geen zin om op die dinsdagavond van de bank te komen?
Volgens mij heeft niemand het té druk, maar denken we té veel aan onszelf. Ik steek de hand meteen in eigen boezem, want dat geldt in ieder geval voor ondergetekende. Maar mij zul je nooit horen zeggen dat ik het té druk heb, ik zeg gewoon dat ik er geen zin in heb.
E.
Door E. 11 november 2010 ©
Inderdaad u leest het goed! 60% van de vrouwen en 52% van de mannen heeft het té druk. Is dat echt waar? Tja, het is onderzocht door het Sociaal en Cultureel Planbureau, dus het zal wel waar zijn. Dat houdt in dat u - geachte lezer - het óf wel óf niet té druk heeft. Minstens een op de twee voelt dat dus. En het gaat hier niet om zomaar druk, maar om té druk. Té druk waarvoor? Té druk om deze column te lezen, of té druk om je zieke nichtje te bezoeken? Wellicht té druk met bankliggen.
Minimaal eenmaal per week kunt u in de diverse bladen onderzoeken lezen waarin staat wat u vindt of niet vindt. Zo ook in dit onderzoek. Ik doe nooit mee aan dit soort onderzoeken. Ik word ook nooit gevraagd en al zou ik gevraagd worden, dan doe ik er niet aan mee (té druk?, nee gewoon geen zin). Maar de kop van een dergelijk bericht gaat meestal over De Nederlander - en daar ben ik er een van - die het in dit geval dus té druk heeft. Dat is helemaal niet waar, want ik durf niet té zeggen dat ik het té druk heb, maar zo staat het nooit in de koppen. Meer dan de helft van de onderzochten heeft het té druk. Maar 100% van de deelnemers had het dus niet zó druk, dat ze het onderzoek moesten laten schieten...
Druk is hoe je het zelf ervaart. Druk - en zeker té druk - bekt lekker weg als een foute vriend vraagt of je komt helpen met schilderen: ‘Nee sorry, té druk.' Of als je schoonmoeder je op zondagochtend op de koffie vraagt: ‘Nee sorry, té druk.' Als je zegt dat je het druk hebt, dan valt het wel mee, want iedereen heeft het tegenwoordig druk. Maar té druk. Daar gaat 't om. Té dekt de lading.
Vraag maar eens aan een vriend hoe het gaat op zijn werk. 99 van de 100 mensen zullen zeggen dat ze het druk hebben. Probeer maar eens. ‘Hoe is 't op het werk?'
‘Druk, druk, druk.'
Maar nu heeft De Nederlander het zelfs té druk.
O, o, o wat hebben we het met z'n allen toch lekker té druk. Zijn we niet gewoon allemaal een beetje aan het liegbeesten... We hebben met z'n allen toch gewoon geen zin om de kater op zondagochtend bij schoonmama met té slappe koffie weg te spoelen, omdat we het zaterdagavond weer eens té gek hebben gemaakt. Zeg het dan gewoon. Zeg: ‘Nee, ik heb er gewoon geen zin in.' Op den duur wordt dat meer gewaardeerd dan: ‘Nee, té druk.' Zelf vind ik het nu eenmaal fijn om eens een dagje(s) op de bank door te brengen. Of om op een zondagochtend in té strakke spandexkleding met m'n zware (sorry, té zware) lichaam mezelf op een racefiets te hijsen en met een rotgang (lees: slakkengang) mezelf af te matten. Ik zeg dat dus ook.
Ik heb het nooit té druk. Ik heb over het algemeen gewoon zin om té doen waar ík zin in heb. Als ik goed nadenk, ken ik vrijwel niemand die het té druk heeft. Je doet wellicht niet alles dat anderen van je zouden willen, maar om dan te zeggen dat je het té druk hebt... Klinkklare onzin! Als je na de voetbalwedstrijd op zaterdagochtend met de voetbalmaten vijf liter pils de man wil wegtanken, dan is dat een keuze. In plaats daarvan kan je ook gezellig met je vriendin naar de stad gaan om te winkelen. Het is een keuze. Jij hebt geen zin om naar de stad te gaan, dus heb je het té druk op de voetbal.
Een vage kennis met een pasgeboren baby. Ga je langs? Of ga je niet langs? Als excuses kun je altijd gebruiken dat je geen tijd had, omdat je té druk was. Was je inderdaad té druk? Of had je geen zin om op die dinsdagavond van de bank te komen?
Volgens mij heeft niemand het té druk, maar denken we té veel aan onszelf. Ik steek de hand meteen in eigen boezem, want dat geldt in ieder geval voor ondergetekende. Maar mij zul je nooit horen zeggen dat ik het té druk heb, ik zeg gewoon dat ik er geen zin in heb.
E.
donderdag 4 november 2010
Pure liefde: Rotterdam
Pure liefde: Rotterdam
Door E. 4 november 2010 ©
Er is geen stad zó verschrikkelijk mooi - en gelijktijdig zó lelijk - als Rotterdam. Ik ben verknocht aan mijn stad. Mijn stad heeft alles. Ik ben er geboren, getogen, woonachtig en zal er waarschijnlijk ook sterven. Ik ben een echte Rotterdammer - in hart en nieren (inclusief het stedelijk minderwaardigheidscomplex).
Alhoewel het de havenhoofdstad is van Europa, is het niet eens de hoofdstad van onze provincie. Het is een kustplaats, met deelgemeente Hoek van Holland, maar voor mij nog ruim 30 kilometer rijden van het strand verwijderd. In 1872 werd het graven van de Nieuwe Waterweg tussen Rotterdam en Hoek van Holland voltooid, hetgeen de onstuimige groei van Rotterdam inluidde. Van het verdiende geld werden statige panden in het singelrijke centrum van Rotterdam gebouwd. Alles veranderde toen het merendeel van deze statige panden op 14 mei 1940 door de Duitsers werd weggevaagd. Reeds ver daarvoor zijn vrijwel alle singels gedempt om ruimte te maken voor het sterk toegenomen autoverkeer. Om van het bombardementenpuin af te komen werden na de oorlog de overige singels in het centrum gedempt.
De Maastunnel - in 1942 geopend - was de eerste autotunnel van Nederland. De voortrekkersrol die bouwend Rotterdam al had, kon (mede) door de ruimte die het verschrikkelijke bombardement had geschapen, worden voortgezet. De eerste autovrije winkelstraat van Europa verrees er in 1953, genaamd de Lijnbaan en in 1968 werd in Rotterdam het eerste metrostelsel van Nederland geopend. Tja, de Lijnbaan: een icoon van de wederopbouw dat is opgenomen op de lijst van rijksmonumenten; mijn smaak is het niet. In 1898 was de bouw van het Witte Huis gereed. Het wordt de eerste wolkenkrabber van Europa genoemd en was lange tijd het hoogste kantoorpand op ons continent. Het Witte Huis heeft het bombardement overleefd. Rotterdam is de enige hoogbouwstad van Nederland en staat samen met onder andere Londen en Parijs in de Europese top van hoogbouwsteden.
Door het vele bouwen heeft Rotterdam de mooiste (en enige) skyline van Nederland. De bouwwerken die zo karakteristiek zijn voor Rotterdam, zijn veelal na de oorlog opgeleverd. Het Kralingse Bos, met zijn vele plassen, dateert van 1953, de Euromast bereikte pas in 1970 zijn huidige hoogte en de huidige (nieuwe) Willemsbrug werd in 1981 opengesteld. De kubuswoningen zijn van 1984 en de Erasmusbrug dateert uit 1996, hetzelfde jaar dat De Koopgoot werd geopend.
Eén echt uitgaansgebied in Rotterdam is er niet. Het is er versplinterd in het Stadhuisplein, de Witte de Withstraat en de Oude Haven. De Oude Haven is de eerste haven van Rotterdam, maar staat omringd met gebouwen die de huidige naam geen eer aan doen. Een voetbalvereniging in Rotterdam won als eerste club in Nederland de Europacup 1 (huidige Champions League) en de wereldbeker. De voortrekkersrol van Rotterdam zie je dus ook terug in de sport. Zo staat de mooiste en meest karakteristieke voetbaltempel in Rotterdam.
Rotterdam - sterker door strijd; stad van de architectuur, cultuur, sport en kookkunst (het eerste driesterrenrestaurant van Nederland was hier gevestigd). Commentaar op mijn stad - hoe terecht ook - kan ik niet verdragen. Een column met overtuiging geschreven over de mooiste stad van Nederland waar de jaloezie ten opzichte van andere steden van afdruipt. Want ik weet stiekem: Rotterdam is hét, en is het tegelijkertijd ook nét niet. Maar het is wel mijn Rotterdam, met al zijn onoverkomelijkheden.
Wat ik het allermooiste vind aan Rotterdam is het thuiskomen. Het thuiskomen van een autovakantie richting het zuiden. Als ik dan op rijksweg A16 bij Zwijndrecht de Van Brienenoordbrug met zijn mooie uitzicht over de skyline zie opdoemen, dan weet ik het weer: hier hoor ik thuis.
E.
Door E. 4 november 2010 ©
Alhoewel het de havenhoofdstad is van Europa, is het niet eens de hoofdstad van onze provincie. Het is een kustplaats, met deelgemeente Hoek van Holland, maar voor mij nog ruim 30 kilometer rijden van het strand verwijderd. In 1872 werd het graven van de Nieuwe Waterweg tussen Rotterdam en Hoek van Holland voltooid, hetgeen de onstuimige groei van Rotterdam inluidde. Van het verdiende geld werden statige panden in het singelrijke centrum van Rotterdam gebouwd. Alles veranderde toen het merendeel van deze statige panden op 14 mei 1940 door de Duitsers werd weggevaagd. Reeds ver daarvoor zijn vrijwel alle singels gedempt om ruimte te maken voor het sterk toegenomen autoverkeer. Om van het bombardementenpuin af te komen werden na de oorlog de overige singels in het centrum gedempt.
De Maastunnel - in 1942 geopend - was de eerste autotunnel van Nederland. De voortrekkersrol die bouwend Rotterdam al had, kon (mede) door de ruimte die het verschrikkelijke bombardement had geschapen, worden voortgezet. De eerste autovrije winkelstraat van Europa verrees er in 1953, genaamd de Lijnbaan en in 1968 werd in Rotterdam het eerste metrostelsel van Nederland geopend. Tja, de Lijnbaan: een icoon van de wederopbouw dat is opgenomen op de lijst van rijksmonumenten; mijn smaak is het niet. In 1898 was de bouw van het Witte Huis gereed. Het wordt de eerste wolkenkrabber van Europa genoemd en was lange tijd het hoogste kantoorpand op ons continent. Het Witte Huis heeft het bombardement overleefd. Rotterdam is de enige hoogbouwstad van Nederland en staat samen met onder andere Londen en Parijs in de Europese top van hoogbouwsteden.
Door het vele bouwen heeft Rotterdam de mooiste (en enige) skyline van Nederland. De bouwwerken die zo karakteristiek zijn voor Rotterdam, zijn veelal na de oorlog opgeleverd. Het Kralingse Bos, met zijn vele plassen, dateert van 1953, de Euromast bereikte pas in 1970 zijn huidige hoogte en de huidige (nieuwe) Willemsbrug werd in 1981 opengesteld. De kubuswoningen zijn van 1984 en de Erasmusbrug dateert uit 1996, hetzelfde jaar dat De Koopgoot werd geopend.
Eén echt uitgaansgebied in Rotterdam is er niet. Het is er versplinterd in het Stadhuisplein, de Witte de Withstraat en de Oude Haven. De Oude Haven is de eerste haven van Rotterdam, maar staat omringd met gebouwen die de huidige naam geen eer aan doen. Een voetbalvereniging in Rotterdam won als eerste club in Nederland de Europacup 1 (huidige Champions League) en de wereldbeker. De voortrekkersrol van Rotterdam zie je dus ook terug in de sport. Zo staat de mooiste en meest karakteristieke voetbaltempel in Rotterdam.
Rotterdam - sterker door strijd; stad van de architectuur, cultuur, sport en kookkunst (het eerste driesterrenrestaurant van Nederland was hier gevestigd). Commentaar op mijn stad - hoe terecht ook - kan ik niet verdragen. Een column met overtuiging geschreven over de mooiste stad van Nederland waar de jaloezie ten opzichte van andere steden van afdruipt. Want ik weet stiekem: Rotterdam is hét, en is het tegelijkertijd ook nét niet. Maar het is wel mijn Rotterdam, met al zijn onoverkomelijkheden.
Wat ik het allermooiste vind aan Rotterdam is het thuiskomen. Het thuiskomen van een autovakantie richting het zuiden. Als ik dan op rijksweg A16 bij Zwijndrecht de Van Brienenoordbrug met zijn mooie uitzicht over de skyline zie opdoemen, dan weet ik het weer: hier hoor ik thuis.
E.
Abonneren op:
Posts (Atom)