donderdag 28 oktober 2010

Hé, hesjeshoer!

Hé, hesjeshoer!
Door E. 28 oktober 2010 ©


Opmerkelijk nieuws: prostituees die in de Noord-Spaanse stad Els Alamús een man aan hun trekken willen laten komen, moeten - op straffe van een boete van 40 euro - een reflecterend geel hesje dragen. Waarom vraag ik me dan af. Het wordt al snel duidelijk als blijkt dat de hoeren langs snelweg LL-11 klanten staan te werven. De hoeren worden gelijkgeschakeld aan wegwerkers en mensen met autopech, die voor de veiligheid eveneens een reflecterend hesje dienen te dragen.

De maatregel is in het leven geroepen door de burgemeester van Els Alamús, de heer José María Bea. Een zeer creatieve burgemeester, die benadrukt dat de maatregel slechts bedoeld is om de veiligheid van de hoeren te waarborgen. Iemand die in Els Alamús langs de snelweg een hesje draagt is dus een wegwerker, iemand met autopech of een hoer. Dat kan, lijkt mij, tot de nodige verwarring leiden bij de Spaanse hoerenloper.

De postituee, zij trekt voordat de avond valt haar meest sletterige jurkje aan en doet lange plastic lieslaarsjes met hakken van 30 centimeter aan haar voeten, moet ineens een geel hesje gaan dragen. Daar zijn zij natuurlijk fel op tegen. Ook zij zijn bang voor concurrentievervalsing. Je doet als hoer toch het nodige om uniek te zijn. Jij wilt immers de klanten voor je winnen. Nu ziet iedereen er ineens hetzelfde uit. Ook de prostituee is van mening dat dit voor verwarring kan zorgen.

Mijn vriendin rijdt motor. Voor de veiligheid draagt zij een geel hesje. Als de trend zich doorzet, dan wordt zij straks het onderwerp van biedingen van geile kerels die thuis niet aan hun trekken komen. Tijdens een trainingpartijtje op de voetbalvereniging draagt de helft van de deelnemers een fel hesje. Wat moet de hoerenloper uit ons elftal hiervan niet denken? En wat te denken van die man (of vrouw) die al een klotedag heeft omdat-ie op de vluchtstrook een lekke autoband staat te verwisselen.

Nu staat Els Alamús bij mij niet bekend als zeer toeristisch. Het blijkt een dorp te zijn in de Spaanse provincie Lerida met nog geen 1000 inwoners. Het blijkt - zo schrijft een landelijk dagblad - om ongeveer tien prostituees te gaan. Als ik uitga van 700 volwassen inwoners waarvan er 350 van het mannelijke geslacht zijn, dan moeten die hoeren bar weinig te doen hebben. Die moeten letterlijk langs de snelweg met elkaar op de vuist om de gunst van de consument voor zich te winnen.

Burgemeester Bea heeft echter een dubbele agenda, want hij wil eigenlijk de hoeren uit zijn dorp weren. Een zelfrespecterende hoer gaat natuurlijk niet in een geel hesje lopen. Dan maar een dorp verderop. Dat zou volgens de burgemeester de gedachtegang van de prostituee moeten zijn. Maar dan vraag ik me af of dit wel de juiste oplossing is om betaalde seks uit het dorp te bannen. De burgemeester - fel gekant tegen prostitutie - laat ze er nu juist veilig bijlopen.

Als de situatie langs de snelweg werkelijk zo onveilig is voor de prostituee, dan laat je ze natuurlijk geen reflecterende hesjes dragen. Als je echt wat aan het probleem wil doen, dan verplicht je ze in een uitgesneden jurk met te hoge hakken op de vluchtstrook te paraderen. Wel in een zwarte jurk natuurlijk...


E.

donderdag 21 oktober 2010

Sytze van der V. mag van mij ook op de brandstapel

Sytze van der V. mag van mij ook op de brandstapel
Door E. 21 oktober 2010 ©


Sytze van der Velde - de beruchte ‘kindervriend' uit Eindhoven - heeft aangifte gedaan tegen een twitteraar die opriep om hem te vermoorden en op de brandstapel te gooien. En dat gaat inderdaad wel wat ver, mocht het een bedreiging van serieuze aard zijn. Niemand vindt het denk ik fijn als anderen oproepen hem of haar te vermoorden en verbranden. Ik althans niet.

Of ik aangifte zou doen van een dergelijke bedreiging vraag ik me echter af. Veel bedreigingen die op internet worden geuit zie ik meer als een soort van overtreffende trap om je afschuw over iemand te uiten en je woorden kracht bij te zetten. Twitteraar mediamix_weblog (inderdaad, diezelfde als van de Carglass-affaire) wil Sytze van der V. dus dood hebben. Voor die uitspraak valt wel wat te zeggen, want als je met je vuile jatten aan kinderen zit, dan kan ik me die gevoelens goed voorstellen.

Er zijn genoeg personen - Mart Smeets, Yolanthe, Nina Brink - die ik ook wel op de brandstapel wil gooien. Let wel, voordat de aangiftes binnenstromen, ik heb het hier over de figuurlijke brandstapel. Ik geef hiermee slechts aan dat ik deze mensen niet mag. Op zich wel raar, want ik ken deze mensen stuk voor stuk niet. Ik heb ze zelfs niet eens mogen ontmoeten. Publieke figuren weten nu eenmaal dat ze fans en haters hebben. Dat is de andere kant van de medaille van het bekend zijn.

Je kan een bekende Nederlander worden omdat je bijvoorbeeld uitblinkt in zakelijk ondernemen, zingen, acteren, presenteren of sporten of je wordt een bekende Nederlander omdat je in alles uitblinkt (Fatima Moreira de Melo). Sommige bekende Nederlanders mag ik wel en sommigen niet. Mijn mening over deze mensen kan veranderen als ik ze persoonlijk ontmoet, maar ik ontmoet weinig bekende Nederlanders in mijn leven.

Sytze is echter een ander verhaal. Hij is namelijk bekend geworden omdat hij een veroordeeld crimineel is. Hij zat met zijn gore klauwen aan jonge jongetjes. En met pedofielen heb ik nu eenmaal niets. Als ik hem ontmoet, zal mijn mening over hem niet bijdraaien. Hij is en blijft een veroordeelde viespeuk. Iemand die ik nooit ofte nimmer in mijn omgeving wil hebben. Een kerel als Sytze van der V. moet gewoon zijn bek dichthouden. Nu hij dat niet doet, blijkt hij ook nog eens een domme pedofiel te zijn.

Aangifte doen en daarmee de publiciteit zoeken, dat moet je als pedofiel (ook) niet doen. Als je BN'er bent geworden door ‘uit te blinken' in viespeukerij dan trek je jezelf terug uit de samenleving: je houdt je bek, blijft van kinderen af en wacht langzaam totdat je anoniem sterft. Maar zo niet onze Sytze van der V. Die moet natuurlijk weer een actief twitteraar worden (sytze61). Dan kan je bedreigingen verwachten. Dus Sytze, donder op van Twitter. De oproep om hem te vermoorden zal ongetwijfeld leiden tot nog meer bedreigingen aan zijn adres, hetgeen weer zal leiden tot meer pers voor en over Sytze van der V.

Geen pers meer voor Sytze van der V. Elke keer als ik zijn naam lees word ik herinnerd aan het bestaan van deze man, en daar heb ik nou juist geen zin in.


E.

donderdag 14 oktober 2010

Onbewust milieubewust

Onbewust milieubewust
Door E. 14 oktober 2010 ©


Egocentrisch, narcistisch en politiek incorrect, dat ben ik. Zooo, het is eruit. Eindelijk. Op 10-10-2010 was er een uitzending op de televisie over het milieu, de grote 10:10 test. Doel van de uitzending was het terugdringen van ons energieverbruik met 10%, te beginnen op die ‘magische' datum. Ik heb niets met het milieu, het doet me niets; de veronderstelde klimaatverandering kan me gestolen worden. Ik heb geleerd dat ik een zogenaamde klimaatscepticus ben. En ik ben inderdaad van het type het zal wel loslopen, laat de klimaatmaffia maar lullen. Waar de ene wetenschapper iets vaststelt, beweert de andere het tegenovergestelde.

De tendens van de uitzending was weliswaar dat je de klimaatadviezen niet hoefde op te volgen, maar aan de andere kant deed Jeroen Pauw wel zijn best om je een schuldgevoel aan te praten als je langer dan acht minuten per dag zou douchen. Maar ik heb ook geleerd dat ik weldegelijk onbewust milieubewust bezig ben. Ik douche namelijk minder dan acht minuten per dag, koop komkommers in voorverpakt plastic, was mijn auto in de wasstraat en pis onder de douche. Bij sommige van deze klimaatbesparende maatregelen die ik uitvoer kan je je afvragen waarom dat zo is. Gelukkig zat de heer Aart van Veller in de studio om alles haarfijn uit te leggen. Een broekie van - ik schat 25 jaar - die werd aangekondigd als klimaatoptimist en -ambassadeur. Bah, alleen het woord al: klimaatoptimist.

Zo wordt water in de wasstraat opgevangen, gezuiverd en hergebruikt. Was je de auto zelf dan verdwijnt het water met de zeepresten in het riool. Een in plastic verpakte komkommer gaat langer mee waardoor ze minder snel weggegooid worden en derhalve minder geteeld moeten worden. En pissen onder de douche bespaart water omdat je niet hoeft door te trekken. Jeetje, wat ben ik onbewust goed bezig. Ik sla mijzelf echter niet op de borst. Ik doe namelijk gewoon wat ik wil, of wat niet anders kan. Lang douchen vind ik zonde van de tijd, die komkommers liggen nu eenmaal voorverpakt in mijn supermarkt, naar de wasstraat rijden en het pissen onder de douche is nu eenmaal een kwestie van gemakzucht (en luiheid).

Wat een zinloos gelul over dat gehele milieu. "Help, de aarde vergaat!" So what. Als-ie vergaat - waar ik niet vanuit ga - dan ben ik er al lang niet meer. Moeder Aarde heeft namelijk al miljarden jaren bewezen alles aan te kunnen. Waarom dit dan ineens niet? Mocht de mensheid over miljoenen jaren uitsterven, dan komt er vast wel weer iets anders voor in de plaats. In heb geen kinderen, maar mochten die er ooit komen dan ga ik mij echt niet druk maken over de (klimaat)toekomst van mijn achter, achter, achterkleinkinderen (in het kwadraat).

Klimaat... Pfff, ik heb genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Je zou naast het milieu ook nog eens om dierenwelzijn geven. Een filetje willen eten van een vrije uitloopkip. Of een haasje van een varken dat in een ruim hok verblijft waar daglicht door de ramen schijnt. Wat een verschrikkelijk leven moet je hebben als vleesetende milieuoptimist die om dierenwelzijn geeft. Vlees eten is namelijk slecht voor het milieu, maar vlees eten van dieren die van een biologische veehouderij afkomstig zijn is nog slechter. Die dieren nemen immers meer ruimte in, waardoor er minder intensief vee gehouden kan worden. Meer ruimte is slecht voor het milieu en draagt bij aan de klimaatverandering.

Ik bekommer mij er niet om, maar ben toch goed bezig voor het milieu. Beste Aart van Veller, mijn vlees komt gelukkig bij de intensieve veehouder vandaan.


E.

donderdag 7 oktober 2010

Stop de laaghangende broek

Stop de laaghangende broek
Door E. 7 oktober 2010 ©
 
 
In Amerika is vandaag een tiener in zijn kont geschoten door een 45-jarige landgenoot. De 45-jarige man heeft een verschrikkelijke aversie ontwikkeld tegen (jonge)mannen met een laaghangende broek. U kent dat fenomeen wellicht wel. De broek (lang of kort) hangt tot bijna onder de heupen, maar het ondergoed (over het algemeen een boxershort) is wel te zien. Deze man vond dit geen gezicht en heeft twee 17-jarige tieners gewaarschuwd dat ze hun broeken op moesten halen, hetgeen werd geweigerd.
 
Omdat de tieners niet naar de dader luisterden, heeft hij gedreigd hen neer te schieten. En inderdaad: één van de twee jongens is met een semiautomatisch wapen door de dader in zijn kont geraakt. De andere schoten die de dader heeft gelost, misten jammerlijk hun doel. Nou ben ik zelf totaal niet modebewust, maar hoezee aan de schutter. De dader heeft niet uitgelegd waarom hij een hekel heeft aan deze kledingstijl, maar ik kan het wel begrijpen. Het ziet er niet uit. De stijl is overgenomen uit de hiphopcultuur en is voornamelijk heel erg hip(hop) bij de Amerikaanse rappende neger, alhoewel ik de trend in Nederland ook al eens heb gespot.

De dader - ik schat in dat het een pakdrager met blond haar moet zijn geweest - is tegen deze klederdracht in opstand gekomen. Iedereen die zijn broek te laag heeft hangen verdient een kogel. En wel daar waar de zon niet schijnt. Wandelende schietschijven zijn het geworden. Nu kunt u denken dat dit wellicht wat ver gaat, maar hoe moet je een wannabe gangstarapper anders aanpakken? Een klap op de billen is niet voldoende. Als ik een hiphopper in het voorbijlopen op zijn reet sla omdat zijn broek te laag hangt, dan kom ik in het ziekenhuis terecht. De moeders van saggie-pants-dragende-hihopjeugd hebben gefaald in de opvoeding.

"Hijs je broek op!", zei mijn moeder altijd tegen mij. "Dan moet je ze verdomme niet op de groei kopen", was dan steevast mijn antwoord. Uiteindelijk bood een riem uitkomst... Maar ik heb er wel van geleerd. Sinds ik zelf mijn eigen kleding mocht gaan aanschaffen past alles wat ik aan kleding aanschaf (en dat is niet zo veel) mij redelijk. De broeken zitten daar waar ze horen te zitten - tot enkele centimeters onder de navel. Vanaf de middelbare school loop ik rond in kakibroeken, overhemden en bootschoenen, en zo loop ik er nu - ruim 15 jaar later - nog steeds bij. Ik draag kleding waar ik mij fijn bij voel.

Dit is dus geen moralistisch stuk waarin ik zeg dat iedereen moet dragen waar-ie zich fijn bij voelt. Zelfs het tegengestelde. Iedereen moet dragen waar ik me fijn bij voel. Iedereen zou zich moeten aanpassen aan mijn wensen. En ik wens dat de laaghangende broek uit het straatbeeld verdwijnt, op straffe van een kogel in de bilpartij. Misschien kunnen we in eerste instantie proberen een ‘laaghangende broek-tax' in te voeren.


E.

vrijdag 1 oktober 2010

In memoriam: Brodrick S. White

In memoriam: Brodrick S. White
Door E. 1 oktober 2010 ©


Brodrick, een fijne man uit Houston in de Verenigde Staten, heeft zijn Waterloo gevonden. Het nieuws haalde vandaag alle dagbladen en natuurlijk ook de FOK!-site. Hij is niet meer. Brodrick S. White, een liefhebbende echtgenoot en vader van twee kinderen, is overleden. Hij is gelukkig gestorven. Hij stierf in het harnas terwijl hij dát deed, wat hij graag deed. Brodrick overleed tijdens zijn voorbereiding op de komende Onaniespelen van november 2010. De man die een hobby had en daarvan zijn werk heeft gemaakt.

Hij was atheïst en had niets op met de Katholieke Kerk. Zijn onanie werd door hem niet gezien als "zonden tegen de kuisheid". Dit in tegenstelling tot het gedachtegoed van zijn ouders. Hij ging er gewoon mee door. Doorgaan met dat waar hij goed in was. En dat was belangrijk voor Brodrick. Hij vond het niet alleen fijn om te doen, maar hij was er ook zeer goed in. Vele malen per dag deed hij aan onanie, terwijl daarnaast zijn echtgenote niets tekort kwam. Zij was zelfs zeer trots op de prestatie die haar echtgenoot vele keren per dag kon leveren. En alhoewel de ouders van Brodrick zich niet konden verenigen met zijn veelvuldige onaniebeoefening, konden ze een zeker gevoel van trots niet onder stoelen of banken steken. Hij verdiende immers zijn geld met onanie, waardoor hij in staat was zijn gezin goed te kunnen onderhouden. Hij was een echte professional met een ongehoord herstelvermogen.

En natuurlijk had Brodrick zijn tekortkomingen. Wellicht een verkeerde woordspeling, want hij had inderdaad geen lange. Aan de andere kant was dit - naast zijn fors gespierde bovenarmen - ook het geheim van zijn succes. De halen zijn door de geringere lengte immers korter van aard waardoor stimulatie sneller plaatsvindt. Enkele concurrenten zagen dit als een bepaalde manier van wedstrijdvervalsing, maar Brodrick is zo geboren. Op aandringen van de Internationale Onaniebond heeft medisch onderzoek plaatsgevonden. Het onderzoek wees uit dat hij geen verkorting heeft ondergaan en daardoor tijdens officiële wedstrijden gewoon speelgerechtigd was.

Onder de meeste collega-onanisten werd Brodrick echter zeer gerespecteerd. Na een verloren wedstrijd schudden zij Brodrick gewoon de hand. Uiteraard niet direct na de wedstrijd, maar na het ceremoniële wassen der handen. Door zijn klinkende prestaties is hij een waar voorbeeld geworden voor de jeugd. Vele jonge jongens hopen ooit in zijn voetsporen te treden en het stokje over te kunnen nemen. Ook zij willen in de toekomst een gouden plak veroveren op de Onaniespelen. En hopen wellicht ooit zijn wereldrecord van 21 maal in een uur te kunnen evenaren of zelfs te overtreffen.

Er zal autopsie op het lichaam van Brodrick worden uitgevoerd om de doodsoorzaak te achterhalen. Maar wij allen kunnen de reden van zijn onfortuinlijke sterven wel raden. Hij was een op en top sportman en ging door tot hij erbij neerviel. En nu is dit letterlijk gebeurd tijdens een trainingsstage: in het hokje van een peepshow in zijn geliefde Houston is hij bezweken. Brodrick - een cultheld voor de ware onaniebeoefenaar - stierf op 30 september 2010. Hij werd 35 jaar.


E.