dinsdag 28 december 2010

Timmertje, Timmertje, wat ga je doen?

Timmertje, Timmertje, wat ga je doen?
Door E. 28 december 2010 ©


De titel slaat natuurlijk op de legendarische woorden die commentator Frank Snoeks uitsprak tijdens de nog legendarischer race van Marianne Timmer op de Olympische Spelen van Nagano in 1998. Marianne versloeg topfavoriete Chris Witty en pakte goud op de 1.000 meter. Later, tijdens diezelfde Spelen, versloeg ze op de 1.500 meter de onverslaanbaar geachte Duitse alleskunner Gunda Niemann. Er is een ster geboren op 3 oktober 1974 en zij komt uit Sappemeer. Alleen wisten de meesten dat toen nog niet.

In 1997 pakte Timmer goud op de 1.000 meter bij de WK-afstanden in Warschau, voor Sandra Zwolle (wie kent haar nog?) en Franziska Schenk. Op de 1.500 pakte ze de bronzen plak. Meer dan een goede prestatie. Maar tijdens de Spelen in 1998 ging ze niet als gedoodverfde favoriete van start. De laatste sprintster van enige importantie voordat Timmer het podium betrad, was Christine Aaftink. Aaftink hikte tegen de wereldtop aan, maar op internationaal niveau heeft ze het nooit echt kunnen maken. En Aaftink had in mijn optiek nog een nadeel. Ze kon bij de Olympische Spelen wel een keer vierde worden, maar als ik haar zag schaatsen, leek het wel of ze achteruitging. Zo langzaam oogde het. Maar Marianne ademt een en al snelheid, ook als het langzaam gaat. Een genot om naar te kijken.

Met Timmer aan de top brak een nieuwe periode aan. Onder impuls van Rintje Ritsma werd vanaf 1995 het schaatsen geprofessionaliseerd en verder vercommercialiseerd. Ook de klapschaats deed vanaf 1997 definitief zijn intrede, waardoor een regen aan records uit de boeken werd gereden. Marianne heeft hiervan de vruchten geplukt. Van een mooie giechelige, ietwat onzeker ogende, jonge meid groeide Timmer uit tot vaandeldrager van de Nederlandse schaatssport en woordvoerder van haar eigen schaatsploeg. Na de Olympische Spelen van 1998 brak een periode aan waarin Timmer wel presteerde, maar niet alle verwachtingen volledig kon inlossen. Op de Olympische Spelen van 2002 in Salt Lake City behaalde zij weliswaar een vierde plaats op haar 1.000 meter, maar een vierde plaats is de meest ondankbare, zo hebben we vele atleten al horen zeggen.

Het duurde tot 2004 voordat Timmer weer een mijlpaal bereikte. Wederom in Nagano werd Marianne de eerste Nederlandse vrouw die de WK-sprint won. In het klassement eindigde ze voor haar vriendin Anni Friesinger en de Amerikaanse Jennifer Rodriguez. Het jaar 2005 was er een met minder succes, maar het jaar daarop - een Olympisch jaar - zou wederom het jaar van Timmer worden.

In 2006 vonden de Spelen plaats in Turijn. Het toernooi begon dramatisch voor Timmer. Zij veroorzaakte op de 500 meter namelijk twee valse starts en kon inrukken zonder een meter te hebben geschaatst. Met tranen in de ogen verliet zij de baan, maar haar tijd zou nog komen. Later tijdens dat toernooi deed Timmer mee aan de 1.000 meter. Zij was wederom niet getipt als winnaar en zij startte eerder dan alle favorieten. Alle dames beten zich echter stuk op de tijd van Timmer. Met een tijd van 1:16.05 bleef ze Cindy Klassen vier honderdsten voor en Anni Friesinger strandde op negen honderdsten op het brons.

Na Turijn stonden er andere Nederlandse sprintsters op. Dames als Annette Gerritsen en Margot Boer eisten nu de hoofdrol voor zich op. De prestaties van Timmer liepen terug, maar haar droom was om afscheid te nemen tijdens de Olympische Spelen van 2010 in Vancouver, Canada. Zoals Marianne toeleeft naar Olympische Spelen sloot ik een medaille niet uit, ware het niet dat een forse enkelblessure roet in het eten gooide. Het was onze sprintdiva niet gegund nog eenmaal tijdens een Olympische Spelen te excelleren.

Door de onfortuinlijke blessure besloot Timmer haar carrière als actieve schaatser met nog een seizoen te verlengen. Het grootse afscheid zou moeten plaatsvinden tijdens de WK-sprint van 2011 in Inzell in het zuiden van Duitsland. Wel moest Timmer zich voor die WK-sprint nog zien te plaatsen. Gisteren ondernam zij die poging en reed zij - ondanks een flinke verkoudheid - mee tijdens de NK-sprint in Heerenveen. Ze heeft het geprobeerd, maar na een 14e plaats op de 500 meter wist ook zij dat een afscheid in Inzell niet meer tot de mogelijkheden behoorde.

Die 500 meter van 27 december 2010 in Heerenveen was haar laatste race als schaatsster op topsportniveau. Zij hangt haar wedstrijdschaatsen aan de wilgen. Een imposante schaatscarrière is hiermee beëindigd. Timmertje, wat ga je nu doen? Bedankt Marianne, het ga je goed.


E.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten